Ostatnie pożegnanie oszczepnika ze Stargardu. Odszedł Aleksander Saków

Aleksander Saków urodził się 10 stycznia 1939 r. Przez wiele lat swojej sportowej kariery związany był ze Stargardem, ale reprezentował także kluby z innych miast. W latach sześćdziesiątych XX wieku był blisko startu w igrzyskach olimpijskich. Na przeszkodzie stanęła jednak kontuzja.

Aleksander Saków uzyskiwał świetne wyniki także po oficjalnym zakończeniu kariery sportowej, kiedy rozpoczął starty w rywalizacji weteranów lekkiej atletyki. To wielokrotny medalista i rekordzista kraju, medalista mistrzostw Europy i świata.

26 stycznia 2022 roku odszedł nasz kolega Aleksander Saków. W dużym skrócie przedstawiamy jego sylwetkę.
Sportową karierę Olek rozpoczął w roku 1955. Polska od lat słynie z doskonałych oszczepników, nazwiska Janusza Sidły, Władysława Nikiciuka, Zbigniewa Radziwonowicza, Mariana Machowiny, Ryszarda Patelki, czy Józefa Głogowskiego znane są każdemu, starszemu kibicowi lekkiej atletyki. Trenerem sporej grupy znakomitych oszczepników był wówczas niezapomniany Zygmunt Szelest.

W powyższym gronie oszczepników występował również, Aleksander Saków, który urodził się 10 stycznia 1939 r. Z inicjatywy Olka, przy aprobacie J. Sidły i pozostałych kolegów z kadry, przy akceptacji władz LKS Pomorze Stargard „powołano do życia” imprezę sportową p/n „Miting o Srebrny Grot Stargardu”. Po raz pierwszy Miting o Srebrny Grot Stargardu odbył się w roku 1962. Uznawany przez oszczepników jako nieoficjalne Mistrzostwa Polski w rzucie oszczepem i odbywał się co roku aż do drugiej połowy lat 80-tych XX wieku.

Olek Saków reprezentował kolejno kluby sportowe: KKS Błękitni Stargard (1955-58), LZS/LKS Pomorze Stargard (1959-86), WKS Zawisza Bydgoszcz (podczas odbywania służby wojskowej 1960-61) oraz w latach 1980-81 WTS Orzeł w Wałczu. Pod koniec lat pięćdziesiątych i w latach sześćdziesiątych był członkiem kadry narodowej i olimpijskiej. Pomimo, że był objęty przygotowaniami do występu na Igrzyska Olimpijskie w Tokio (1964) z powodu kontuzji został wyłączony z udziału w tak ważnej dla siebie imprezie.

W wyjątkowo silnej konkurencji wywalczył brązowy medal Mistrzostw Polski w Poznaniu (1966). Przez wiele lat, będąc czynnym zawodnikiem, pełnił funkcje trenera, kierownika klubu, wiceprezesa LKS Pomorze Stargard. Między innymi dzięki jego zaangażowaniu znakomicie rozwijała się sekcja la Klubu i wielu zawodników zostało powołanych do kadry narodowej.

Mozolne starania Olka i grupy działaczy zaowocowała wybudowaniem w Stargardzie Szczecińskim typowego stadionu lekkoatletycznego. Ostatni, oficjalny start (jako senior) zanotował w roku 1980, występując w barwach Wałeckiego Towarzystwa Sportowego Orzeł Wałcz w walce o II ligę lekkoatletyczną. Należy nadmienić, że w latach 1980-81 Olek pracując w Wałczu pełnił funkcję kierownika wyszkolenia klubu i trenera koordynatora la. w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich. Z powodzeniem rozwinął sekcję lekkoatletyczną współpracując ze szkołami z terenu miasta Wałcza i okolic, z końcowym sukcesem wprowadzenia lekkoatletów do II ligi. Jego pasja szkoleniowca i wyniki jakie uzyskała sekcja lekkoatletyczna w niespełna dwa lata, spotkała się z dużym uznaniem władz sportowych Klubu WTS Orzeł i władz sportowych ówczesnego Województwa Pilskiego.

Przez kolejne lata, prowadząc treningi grupy miotaczy Olek cały czas utrzymywał wysoką formę. Pierwszy, oficjalny start w zawodach weterańskich miał miejsce na mitingu w Stargardzie Szczecińskim w sierpniu 1993 roku, a pierwszy start w Mistrzostwach Polski Weteranów LA nastąpił w roku 1994, w Stargardzie Szczecińskim (kat. M55), gdzie wygrał rzut oszczepem wynikiem 49,68 m. W tym samym roku wystartował na IX Mistrzostwach Europy Weteranów LA w Atenach, gdzie wywalczył IV miejsce w rzucie oszczepem wynikiem 53,24m i X miejsce w pięcioboju rzutowym.

Po Mistrzostwach Europy w Atenach Olek podjął działania utworzenia na terenie województwa zachodnio-pomorskiego stowarzyszenia sportowego na wzór istniejącego Polskiego Związku Weteranów Lekkiej Atletyki.
To z inicjatywy Olka w dniu 04 października 1994 r. odbyło się w Urzędzie Miejskim spotkanie aby powołać w Stargardzie Szczecińskim. Stowarzyszenie weteranów lekkiej atletyki.
Pomimo wielu perturbacji, dzięki swojemu uporowi i zaangażowaniu, udało mu się uaktywnić sporą grupę byłych lekkoatletów i działaczy LKS Pomorze Stargard. Wspólnym wysiłkiem doprowadzili do powołania w dniu pierwszego kwietnia 1996 roku organizację sportową pod nazwą „Stargardzki Związek Weteranów Lekkiej Atletyki”, z siedzibą w Stargardzie Szczecińskim. Na I Walnym Zebraniu które odbyło się 18 kwietnia 1995 r. został wybrany do Zarządu Stowarzyszenia jako skarbnik.

Olek wywalczył pierwsze medale na X Mistrzostwach Świata Masters w Buffalo w roku 1995. Zdobył dwa brązowe medale: w rzucie oszczepem wynikiem 52,86m i w pięcioboju rzutowym uzyskując 4016 pkt. Kolejne medale, na Mistrzostwach Świata i Europy, Olek zdobywał w rzucie oszczepem, rzucie młotem, dyskiem, ciężarkiem oraz pięcioboju rzutowym.

Podczas HME 2015 w Toruniu Olek wywalczył srebrny medal w rzucie oszczepem, brązowy w rzucie ciężarkiem, zajął piąte miejsce w rzucie dyskiem.
Łącznie w najważniejszych Mistrzostwach Świata i Europy wywalczył 17 medali, w tym cztery złote, sześć srebrnych i siedem brązowych.

Aleksander Saków to wielokrotny medalista i rekordzista Polski w rzucie oszczepem, pchnięciu kulą i pięcioboju rzutowym w kategoriach M55, M60 i M65 i aktualny rekordzista w rzucie oszczepem w kategorii M60 i M65 oraz pięcioboju rzutowym w kategorii M65.

Startował m. in. w USA, Australii, Anglii, Hiszpanii, Italii, Francji, Grecji, Szwecji, dawnym Związku Radzieckim, Finlandii, Norwegii, Słowenii.

Po kilkunastu latach spędzonych Stavanger w Norwegii powrócił na stałe do swojego Stargardu. W 2021 r. Olek nie startował w zawodach mastersów, był z nami podczas mitingu i obchodów 25-lecia Stargardzkiego Związku Weteranów Lekkiej Atletyki, gdzie został uhonorowany przez Prezesa Polskiego Związku Lekkiej Atletyki Masters medalem Trzydziestolecia Polskiego Związku Lekkiej Atletyki Masters i okolicznościową nagrodą. Zarząd SZWLA podziękował i uhonorował pamiątkową paterą i pucharem za wkład w rozwój sportu stargardzkiego poprzez reprezentowanie naszego miasta będąc sportowcem, działaczem, trenerem, wychowawcą młodzieży sportowej.

Był autorytetem dla młodych sportowców, ciesząc się wielkim zaufaniem kilku pokoleń pasjonatów lekkiej atletyki.

Część Jego Pamięci.

Koledzy i przyjaciele