Tam gdzie zakład karny znajdował się obóz jeniecki Stalag II

Wystawa poświęcona przeszłości stargardzkiego więzienia znajduje się w sali odwiedzin. Jej autorami są Andrzej Bierca i Piotr Tarnawski, historycy Muzeum w Stargardzie. Zdjęcia i inne materiały pochodzą z Centralnego Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach- Opole, Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie i Warszawie oraz  stargardzkiego Muzeum.
– To ostatni moment na pokazanie tej wystawy tu – mówi Leszek Kucyrka, dyrektor Zakładu Karnego w Stargardzie. – Jesteśmy przed rozbudową zakładu. Chcemy pokazać osadzonym, że to miejsce miało także trudną przeszłość.
– Coś o tym słyszeliśmy, ale wiemy mało – mówią więźniowie.
Na wystawę składa się dwadzieścia plansz. Jest to tylko część muzealnej ekspozycji. Prace nad jej powstaniem trwały rok.
– Ale badania historii obozu Stalag II prowadzimy od wielu lat – mówi Piotr Tarnawski, współautor wystawy. – Większym zainteresowaniem historyków cieszyły się zazwyczaj obozy dla oficerów.
Niemiecki obóz dla jeńców wojennych istniał w Stargardzie już od sierpnia 1939 roku. Najpierw jako obóz przejściowy Dulag L. Zajmował ok. 5 hektarów. Teren otoczony był podwójnym ogrodzeniem z drutów kolczastych. Na pierwszych jeńców czekało kilkanaście namiotów wojskowych, które mogły pomieścić ok. 200 osób. Zamiast łóżek na ziemi była słoma. Pierwsi jeńcy pojawili się tam na początku września. Byli to między innymi funkcjonariusze polskiej policji, straży granicznej, cywile, a wśród nich katoliccy księża, a także ochotnicy z pomocniczej służby wojskowej. Oprócz jeńców szeregowych, byli tam też podoficerowie i oficerowie. Przemianowanie Dulagu L na obóz stały Stalag II D nastąpiło w październiku 1939 roku. Wtedy zaczęli go opuszczać oficerowie i osoby cywilne. Obóz jeniecki w Stargardzie istniał do lutego 1945 roku. Na planszach poza historią Stalagu II są także wspomnienia polskich jeńców.