Pokaz specjalny filmu Znachor Netfliksa w Stargardzie

W trakcie seansu publiczność szczerze reagowała z tym, co dzieje się na ekranie. Wzruszenie, szczery śmiech, owacje na stojąco, podziękowania, gratulacje, niekończące się pytania i długa rozmowa, są najlepszą rekomendacją dla trzeciej, uwspółcześnionej wersji „Znachora”. Widzowie mieli niepowtarzalną okazję spotkać się z artystami, którzy współtworzyli tę historię. Kinga Burzyńska zaprosiła na scenę Annę Szymańczyk i Ignacego Lissa. Ekranowa Zośka i hrabia Leszek Czyński zostali przyjęci entuzjastycznie i trudno się dziwić. Ich postaci są wielowymiarowe, barwne, wzbudzają ciekawość, skłaniają do refleksji i wreszcie, co najważniejsze wzbudzają emocje, a przecież kino ma przede wszystkim grać na czułych strunach ludzkiej duszy.

Nasz film pozwala odkryć „Znachora” młodemu pokoleniu. Ludziom w moim wieku i tym młodszym, którzy jej nie znali, proponując inną, współcześnie zrealizowaną opowieść. Kreowanie naszych ról polegało na tym, żeby wejść w kostiumy szyte na miarę, poczuć ducha epoki i wystarczyło tak naprawdę grać to naturalnie - przyznał Ignacy Liss.

Każde pokolenie ma swojego „Znachora”, który opiera się na uniwersalnych wartościach, takich jak miłość, honor, empatia, bezinteresowność, dobro w czystej postaci, jednak musi być uszyte na miarę obecnych realiów społecznych, politycznych i wreszcie filmowych. Znachor Anno Domini 2023 taki właśnie jest!

Gramy współcześnie, w nieprzerysowany, teatralny sposób, natomiast sama historia jest dokładnie taka, jak napisał ją Dołęga-Mostowicz, niosąc prawdę i te same uniwersalne wartości – uzupełniła wypowiedź Ignacego, Anna Szymańczyk.

Przypomnijmy, że od ekranizacji „Znachora” Jerzego Hoffmana minęło ponad czterdzieści lat. Zmieniło się dużo, również w warstwie technologicznej. Podczas dyskusji padały pytania o pracę na planie, budowanie roli, czy kontynuację roli. Entuzjazm wzbudza Zośka, która idealnie wpisuje się w dzisiejszą rzeczywistość swoją niezależnością, siłą i sprawczością. Pogłębione wątki miłosne, których nie było w poprzednich ekranizacjach również są znakiem czasów.

Kady z nas uwierzył w pomysł Michała Gazdy, Każdy z nas wiedział, że pracujemy na to wszyscy i nit nie stawiał na siebie. Oczywiście jest mile szalenie miło słyszeć wszystkie gratulacje, ale Zośka nie jest tylko moja zasługą, a Leszka, który dał mi przestrzeń – dodała aktorka.

Widzowie poznali również kulisy powstawania filmu i tu należy wskazać na kilka istotnych faktów. Okres zdjęciowy trwał niemal rok i był uzależniony od zmieniających się pór roku. Ekipa czekała na sierpniowe sianokosy, gdzie lato było latem, a nie mocnym światłem filmowym, Leszek Lichota między czasie zapuszczał włosy i brodę, Anna Szymańczyk miała lekcje prowadzenia wozu, a Ignacy Liss uczył się szermierki.

Najpiękniejszym momentem byłą dla mnie kulminacyjna scena wesela, w którym wzięła udział niemal cała obsada aktorska, a za kadrem stał cały sztab ludzi, którzy oddali z siebie wszystko. Pan Staś opiekujący się zwierzętami, które widzimy w filmie, miał łzy w oczach, zresztą mieliśmy je wszyscy. Po przyjściu do domu nie wiedziałem, co ze sobą zrobić – podkreślił wyjątkowość filmu ekranowy hrabia Czyński.

Najtrudniejszym i zarazem najpiękniejszym momentem była scena z rozpędzonym wozem, którą kręcono podczas pierwszego dnia zdjęciowego. Przyjechałam na plan bardzo zestresowana, ale też od początku czułam, ze robimy coś wyjątkowego, że gramy w pięknych lokacjach - kolorowych plenerach, scenografii w kostiumach, które oddają klimat i modę tamtych czasów – wskazała aktorka.

Reżyser Michał Gazda inaczej niż jego poprzednicy rozłożył akcenty tej historii, koncentrując się na wzruszającej relacji ojca i córki, którzy nie wiedzą o swoim istnieniu i wątkach miłosnych. Obok głównych, wielowymiarowych postaci – Wilczura vel Kosiby, fenomenalnie zagranego przez Leszka Lichotę i Marysi Wilczurównej, w którą wcieliła się Maria Kowalska, reżyser postawił na fantastyczny drugi i trzeci plan – Zośkę i hrabiego Leszka Czyńskiego. Aktorski majstersztyk w wykonaniu Mirosława Haniszewskiego (doktora Dobranieckiego), Krzysztofa Dracza, jako żydowski karczmarza, Artura Barcisia, lokaja Czyńskich, czy wreszcie Ewy Szykulskiej, znachorki jest prawdziwą ucztą dla koneserów dobrego kina. Na wielkie uznanie zasługuje muzyka Pawła Lucewicza i zdjęcia Tomasza Augustynka.